JD. Salinger’ın “Franny ve Zooey” öykülerinden esinlenilmiştir.
Hep doğruları yaptığımı düşündüm. Pek de doğru gelmiyor şimdi doğrusu.
Herkesle, her şeyle olan mesafem uzuyor. Her şeyler, herkesler geldikçe bana doğru, bu bana doğru gelmiyor hiç.

Ailemiz, tüm bireyleriyle bir arada hep. Ne olursa olsun. Tüm doğrular bizimle. Biz orada olmasak da artık. Tek tek eksilirken ailemizin ‘doğru’ bireyleri, biz birbirimize sıkı sıkı sarılırız. Sarıldığımız kolların içi boş, kafalar dolu. Karışık şimdi o çok mutlu görünen çocukların gözlerindeki yetişkin bakışlar.

Her şey sahte mi, herkes mi? Bundan bize ne?

Emin değilim. Ne yaptığımdan, kim olduğumdan, bir şeylerin nasıl olmasını istediğimden emin değilim. Emin olanlara güvenemiyorum.

Bu hikayeler bizim ailemizin hikayeleri, ortada bir trajedi varsa bizim. Her şey iyiydi biz küçükken. Şimdi değil.