Şahika Tekand’ın yazıp yönettiği 10 Adımda Unutmak, bireysel küçük dünyasına sıkışmış, hayata müdahale etme yeteneğini, büyük umutlarını ve uzun vadeli projelerini, kısa vadeli ve küçük kazanımlara feda etmiş, kendisine sunulan küçük konforlar aracılığıyla çevresine ve çevresindeki insanlara, sorunlara duyarsızlaşmış, maruz bırakıldığı bilgi bombardımanı içinde giderek farklı bir anlamda bilgisizleşmiş ve sonuçta cahilleşmiş çağdaş insanın traji-komik öyküsünü konu alır.

Dünyaya müdahale etme yeteneğini terk ederek, “umut”u çağdaş hayat sisteminin kendisine vaad ettiklerinden ibaret görmeye çalışan çağdaş insanın trajik durumu, ışık, ses, dekor gibi temel sahne elemanları ile oyuncu arasında gerçekleşen zorlu bir mücadele aracılığı ile ifade edilmekte ve bu mücadele oyunun ana eksenini oluşturmaktadır. Adeta bir var olma mücadelesine ya da bir ‘varolabilme yarışı’ na dönüşen oyun düzeninde seyircinin hem eğleneceği hem de her noktasında kendisini bularak düşüneceği bir seyir süreci yaratır.

Oyun, ateşi insanlığa armağan ederek kendini feda eden Prometheus gibi karşı çıkarak ‘mahkum’ olmak yerine, ‘gönüllüce teslim olarak mahkum olanlar’ın görmezden geldikleri trajik varoluşlarını, ironik bir metin ve performans diliyle sergiler.

Oyuncuların zorlu oyun koşullarına maruz bırakıldığı ve oyunun müzikalitesi yüksek dilinin ve hareket düzeninin , oyuncunun yönelişini belirleyen gerekli ve zorunlu koşulları oluşturduğu, sahne elemanlarının bizatihi varlıklarının zorlayıcı oyun kurallarına dönüştüğü oyunda, hem sahne hem de seyir yeri için “gerçek” bir paylaşım ve performans süreci yaratılır.